Zapytacie mnie dlaczego warto poszukać ciszy… Do czego nam ona potrzebna? O jaką ciszę chodzi, o tą zewnętrzną czy tą ukrytą w nas samych?

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Każdy człowiek jest inny, ma swoje potrzeby, priorytety, jest na innym etapie życia. Czy ktoś, kto mieszka i pracuje w wielkim mieście szuka ciszy? Czy jej w ogóle potrzebuje? Myślę, że cisza jest dzisiaj “towarem” coraz bardziej deficytowym, choć poszukiwanym.

Wyrusz w drogę do samego siebie. Wyrusz w drogę ku ciszy.

Sama przekonałam się wielokrotnie, że cisza jest dla mnie odskocznią. Szukałam jej niezależnie od etapu mojego życia. Odpoczywałam w ciszy, zbierałam myśli, resetowałam umysł, tęskniłam za nią, jak przytłaczał mnie codzienny szum, bieganina, nadmiar bodźców. W chwilach decyzji, dokonywania wyborów, małych bilansów zatrzymywałam się, starałam odpocząć, odciąć od zewnętrznego świata. Często dosłownie, zamykając drzwi mojego mieszkania, zostawiając sprawy “niecierpiące zwłoki” za progiem. Pracując z ludźmi i dla ludzi codziennie wymieniasz energię ze spotkanymi osobami, czasem się kogoś radzisz, pytasz, oczekujesz wsparcia. Często tak naprawdę nie masz możliwości wsłuchać się w siebie, poszukać odpowiedzi w sobie, w swojej głowie, w sercu. Rozmieniasz na drobne nurtujące Cię sprawy i problemy. Czytasz poradniki, horoskopy, szukasz inspiracji w przeżyciach i doświadczeniach innych osób. Oczywiście nic w tym złego, sama czasem też tak robię. Z biegiem życia dostrzegłam jednak, że zachowując dystans, spokój, odnajduję najlepsze odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, pojawiające się wątpliwości, bo “cisza nie tylko wyraźniej mówi, ale i dokładniej słyszy”. Człowiek nauczył się czerpać z napływających informacji, do tego stopnia przyzwyczaił się do codziennej lawiny newsów, istotnych i mniej istotnych wiadomości docierających z każdej strony, że zapomniał, jak wygląda życie sam na sam ze sobą. Co więcej, uważam, że wielu z nas boi się ciszy, jest ona dyskomfortem, bo łatwiej zagłuszyć myśli hałasem. Nie trzeba wtedy mierzyć się z tym, co nas boli, nurtuje. Zamiatamy pod przysłowiowy dywan swoje emocje, stres, strach, niepewność. Pod płaszczykiem nadmiernej aktywności chowamy kompleksy, trudne tematy. Problem tylko w tym, że to wszystko i tak nas dopadnie. I wtedy będzie trudniej. Bo najczęściej niezaopiekowane emocje dochodzą do głosu w najmniej odpowiednim momencie, obudzone iskrą przypadkowej złości, niemocy, zniecierpliwienia. Zagadujemy ciszę, tłumimy ją, na siłę tworzymy wokół siebie harmider, skupiamy uwagę innych.

A warto czasem wycofać się z owczego pędu, po kawałku dochodzić do odpowiedzi, szukać rozwiązań, dać sobie szansę usłyszeć co podpowiada nam rozum. Pozwolić myślom na spokojny przepływ, na rozważenie za i przeciw. Cisza pomaga, stwarza potrzebną przestrzeń.

Potrafię się wyciszyć, nawet w tłumie, skupić się, odpłynąć. Tak zwyczajnie wyskoczyć z codzienności. Nie boję się usłyszeć bicia swojego serca. I nie chodzi tutaj o wycofanie, bycie samotnikiem, unikanie innych. Najważniejsze to znaleźć równowagę. Osiągnąć spokój wewnętrzny. Choć i ta zewnętrzna cisza potrafi oczarować. Nie zapomnę pierwszej nocy w naszym domu pod lasem. Za oknem panowała zupełna ciemność, słychać było wszechobecną ciszę… Niesamowite doznanie dla mieszczucha 🙂 Na początku nie było to dla mnie naturalne, nie mogłam uwierzyć, że może być tak cicho, żadnych odgłosów zza okna. Powoli nauczyłam się słuchać tej ciszy. Doceniłam jej siłę. Wpływ na mnie, kojącą moc.

Poszukaj ciszy w sobie, wyłącz telewizor, telefon. Nie bój się milczeć, nie mów na siłę. Cisza to luksus naszych czasów. Podaruj sobie ciszę, jest na wyciągnięcie ręki.