Slow life – moje osobiste odkrycia.

Lubię siadać do kolejnego tekstu. Zamykam wtedy oczy, skupiam myśli i słucham tego, co mi podpowiada intuicja. Myślę co Wam powiedzieć, co jest ważne, potrzebne. Ten blog to przestrzeń niejako terapeutyczna 💚 Nie w znaczeniu medycznym lecz duchowym, emocjonalnym. Daje mi dużo dobrej i twórczej energii. Dostaję od Was wiadomości, komentarze, że lubicie moje pióro, że docieram do Waszego wnętrza, pomagam. Podpowiadam, kieruję uwagę na te małe oczywistości, które często są mijane w pędzie.

To wszystko dużo dla mnie znaczy, nadaje inny wymiar temu blogowi, mojej pasji prowadzenia go, pisania kolejnych wpisów. DZIĘKUJĘ KAŻDEMU Z OSOBNA 🌻 za obecność, za zaangażowanie, każde dobre słowo, motywującą refleksję, otwartość i zaufanie.

Ten blog powstał z potrzeby skupienia się na tym, co wartościowe. Strefa ciszy, to przytulna przestrzeń, daje wytchnienie, otula, pozwala odpocząć myślom. Pomaga żyć świadomie, uważnie, motywuje do rozwoju osobistego, by życie było pełniejsze, bardziej Twoje, esencjonalne, bogate i radosne. Kreuj swoje życie. To nie slogan, to inspiracja… Bo szczęście zaczyna się w głowie.

“Teraz widzę, że posiadanie własnej historii i kochanie siebie jest najodważniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobimy”. Brene Brown

Czy życie może być slow? Jak najbardziej. Nie będę tutaj pisała o filozofii slow life jako takiej. Odkrywam moje własne slow, z każdym rokiem bardziej rozumiem siebie, swoje potrzeby. Doceniam teraźniejszość, celebruję momenty, obserwuję. Cenię prostotę, naturę, rozwijam uważność.

Jesienne odpuszczanie 🍁

Ostatnio na Facebooku napisałam tekst, spontaniczny, osobisty. Na temat mojego odkrycia – fenomenu jesieni i jej klimatu. Zostawię go tutaj…

“Niedługo kupię dużo książek i będę je czytać. Wieczorami pójdę sobie do kina, a nocami będę słuchał deszczu spadającego na miasto. I tak będzie aż do wiosny”. ~Marek Hłasko Nadchodzi moja ulubiona porą roku. Jesień. Magia w czystej postaci. Szum wiatru za oknem, mgła o poranku, kolorowe liście, połyskujące w słońcu. Odpuszczanie. Taka jest jesień. Odpuszczanie tego, co można odpuścić. Psychicznie i fizycznie. Skupienie się na tym, co utula… emocje, ciało. Natura wycisza się, by się zregenerować, nabrać nowej siły, energii. Człowiek też tego potrzebuje. A jesień jakby daje nam na to przyzwolenie. Zatrzymuje nas pod kocem, skraca dzień, nastraja do odpoczynku. A i są jeszcze moje ulubione kalosze, w muchomory One przypominają, by czasem ruszyć przed siebie, poczuć liście pod stopami. Spojrzeć na bogactwo kolorów, odcieni, które zmieniają świat w bajkę.

Ten jesienny czas to moje osobiste slow life. Bo nie można być cały czas na standbyu. Nie da się być cały czas na 100 procent. Potrzebuję odpoczynku, wycofania się, czasu na reset myśli. Po mojemu, a jak po mojemu, to w zaciszu domowym, w ulubionym fotelu, pod kocem, z książką lub dobrym filmem. Z notatnikiem, w którym zapisuję moje myśli, refleksje, te najważniejsze, zajmujące mój umysł. Z kubkiem herbaty z sokiem malinowym lub kieliszkiem czerwonego wina. Proste, a jakie magiczne 🍂 Wyciszenie regeneruje, oczyszcza, układa w głowie. Pozwala na usłyszenie wewnętrznego głosu. By zadbać o siebie, zaopiekować się chaosem i natłokiem spraw, przebiegających przez mój umysł. Ja tego bardzo potrzebuję. Dochodzę wtedy do ładu sama ze sobą.

“Nie muszę gonić za wyjątkowymi chwilami, aby znaleźć szczęście – jest tuż przede mną, jeśli zwracam uwagę i praktykuję wdzięczność”. Brene Brown

Celebruję poranki…

Jeśli tylko mogę, poranek spędzam wolno, wręcz leniwie. To czas, który pozwala mi wejść w nowy dzień w dobrym nastroju, z odpowiednim nastawieniem. Wszystko zależy od tego, jakie mamy plany na dany dzień. Jeśli czeka nas lista spraw do załatwienia, obowiązki, wtedy skupiam się w sobie, prężnie realizuję kolejne czynności, zaczynając oczywiście od śniadania. To pozycja obowiązkowa. Nie lubię jeść w biegu. Lubię delektować się posiłkiem, podawać go na stół. Poświęcić dłuższą chwilę na cieszenie się smakiem, zapachem, kolorami na talerzu.

Jeśli czeka mnie dzień spokojniejszy, wolny od terminów, wtedy puszczam wodze beztroski i odnajduję przyjemność i spokój w tych kilku pierwszych godzinach dnia. Kiedyś “szlafrokowałam”. Uwielbiam ten stan, kiedy mogę poszwendać się po domu w szlafroku, piżamie, dresie. Teraz szlafrok ustąpił miejsca strojom domowym, bo mieszkając w domu pod lasem, na co dzień ubieram się niezobowiązująco, wygodnie, tak jak lubię. Niespiesznie krzątam się po kuchni, patrzę przez okna na tą magiczną przestrzeń, las, jezioro przebłyskujące między gałęziami krzaków. Wyglądam leśnych zwierzaków, odwiedzających nas ptaków. Patrzenie na ich zachowania, bardzo mnie uspokaja. Tak po ludzku, odpoczywam, ciesząc się bliskością przyrody.

Potem KAWA ☕

„Uwielbiam wstawać wcześnie i zaczynać dzień od filiżanki cichej kawy i poczucia możliwości”.

Zdecydowanie mój ulubiony rytuał w ramach praktykowania życia w rytmie slow. Kawę piję wolno, zanurzam się w aromacie (zabrzmiało jak w reklamie 😉 ), samej przyjemności picia. W ulubionym kubku lub w filiżance. Bez kawy nie wyobrażam sobie startu w nowy dzień. Pijąc kawę przechodzę w rytm działania, ale nie gwałtownie 🙂 No chyba, że muszę szybko ruszyć. To wtedy czasem rezygnuję z kawy, bo nie lubię pić jej pospiesznie, patrząc na zegarek. Dla mnie “każdy nowy dzień jest zaproszeniem do szczęścia”. I nie ma w tym przesady. Tak pojmuję sens życia. Nie szukam kłopotów, nie wymyślam trudności. Staram się skupiać na tym, na co ma realny wpływ. Resztę puszczam wolno. Bo właśnie ta rezygnacja z małych walk, daje mi poczucie panowania nad jakością mojego życia, odsuwa mnie od spraw nieistotnych, zaśmiecających mój umysł.

Już NIE ZAWSZE i NIE DLA WSZYSTKICH.

“Kiedy przestałam starać się być wszystkim dla wszystkich, zaczęłam mieć znacznie więcej czasu, uwagi, miłości i kontaktu z ważnymi ludźmi w moim życiu”. Brene Brown

Dokładnie tak. Nauczyłam się wybierać, na co w danym momencie chcę przeznaczyć własną energię. Ja, altruistka z natury, wrażliwa na potrzeby innych, stawiająca często potrzeby innych ponad swoje własne. Poświęcająca uwagę tym, dla których byłam tylko opcją. To musiałam przepracować. Solidnie i dogłębnie. Wzmacnianie asertywności, uczenie się właściwego zarządzania własnym życiem, wsłuchiwania się we własne emocje, reagowanie na osobiste potrzeby. Poświęcanie wystarczającej ilości uwagi sobie, budowanie własnej przestrzeni, stawianie granic. Mówiąc wprost dbanie o siebie.

Nie oznacza to, że nie wpuszczam ludzi do mojego życia. Jak najbardziej mam w nim miejsce na wartościowe relacje, przyjaciół. Nawet, jeśli już nie rozmawiam z przyjaciółkami po parę godzin przez telefon, jak za starych dobrych czasów 📞 , to nie oznacza, że się odsunęłam, przestałam doceniać ich obecność. Po prostu jestem na innym etapie życia. Inaczej buduję bliskość, inaczej ją okazuję. Mam miejsce w sercu na niesamowite wspomnienia, pamiętam radość z doświadczania nowych rzeczy w obecności osób, które spotkałam na swojej drodze. Wiem, co znaczy zaufanie, świadomość, że mogę na kogoś liczyć. I potrafię to odwzajemnić. Nie robiąc przy tym krzywdy sobie. Nie obdzierając się z własnych priorytetów, nie rezygnując z tego, co dla mnie ważne. To duże osiągnięcie i niezmiernie ważny kawałek mojego slow life 🍀

Nie rozmieniam się na drobne, nie chcę za wszelką cenę być dla każdego plastrem na bolączki. Nie rzucam wszystkiego, by być na tzw. skinienie. Myślę, że wielu z Was ma takie doświadczenia. I boryka lub borykało się z nadmierną empatią i skłonnością do poświeceń kosztem siebie. Warto to dobrze wywarzyć, poukładać z sensem. Nie robiąc nikomu krzywdy.

To TEN czas…

“Średni wiek to czas, kiedy wszechświat łapie cię za ramiona i mówi Ci: wykorzystaj dary, które otrzymałeś”. Brene Brown

Jestem kobietą świadomą. Siebie i czasu, który jest moim udziałem. Coraz częściej przewartościowuję swoje przyzwyczajenia. Wybieram, świadomie wpływam na swoją rzeczywistość. Dlaczego? Bo uczę się żyć pełnią swojego życia. To przychodzi z wiekiem. Docenianie, uważność, samoświadomość, wyrozumiałość dla własnych słabości, akceptowanie niedoskonałości. Bycie tu i teraz. Bo jutra może już nie być. Życie ma tę zaletę, że daje nam liczne szanse. A my nie zawsze potrafimy je dostrzec, właściwie odczytać. Bo w biegu i zakręceniu trudno się analizuje, wyciąga wnioski. Dlatego zwolniłam. Psychicznie i fizycznie.

Przeprowadzka na wieś to był milowy krok do zmiany jakości mojego życia. Chodzi tutaj o balans. Równowagę między być i mieć. To też próba odkrycia w sobie nieznanych lub zapomnianych pokładów potencjału, pasji, apetytu na zwyczajne, niezwyczajne bycie. Inne niż dotychczas. I nie oznacza to, że nie mam potrzeb. Mam, nadal jestem tą samą osobą. Różnica polega na tym, że się rozwijam na płaszczyźnie uważności. Dbam o swój dobrostan, zadowolenie. Intensywniej żyję, doświadczam. Mam marzenia, chcę je spełniać.

Bycie w średnim wieku nauczyło mnie, by nie czekać zbyt długo. Szukać sposobów, a nie wymówek. To bardzo ważna życiowa umiejętność. Są też sprawy przyziemne, którymi trzeba się zająć. Obowiązki to również część życia. Nie muszą kolidować z filozofią slow. Moja filozofia życia zakłada harmonię. Bycie w zgodzie ze sobą. Poznawanie siebie na kolejnych etapach życia. Umiejętność puszczania wolno tego, co mnie ogranicza. Korzystanie z posiadanych zasobów, uczenie się na błędach, pozwalanie sobie na chwilę słabości. Bycie nieidealną, nieperfekcyjną. PRAWDZIWĄ 🤍 Nawet wtedy, gdy zmieniający się świat próbuje mnie uczynić kimś innym.

“Wrażliwość brzmi jak prawda i wydaje się odwagą. Prawda i odwaga nie zawsze są wygodne, ale nigdy nie są słabością”. Brene Brown